Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Στίχοι ποιημάτων - τραγουδιών

Πάτησα την πέτρα που πάτησες

Κάθισα στην πέτρα που κάθησες

Ήπια νερό από την πηγή που ήπιες

Κι όμως δε σε χόρτασα

Στη δυστυχία ευτυχής

Στη λάμψη της σελήνης

τ΄απόβραδο έσβηνε το φως

στην καινούρια μέρα

που κανείς δεν ξέρει τι θα μας φέρει.

Ποιος άραγε μπορεί να μας το πει αυτό;

Γι΄αυτό προς τα πίσω ποτέ μην κοιτάζεις,

ό,τι έγινε λέγε έχει καλώς,

κοίταζε μπροστά και προχώρα

και μέχρι αύριο έχει ο Θεός.

Εξάλλου, τίποτα συ δεν μπορείς ν΄αλλάξεις.

Κάποιος άλλος τα κανονίζει όλ΄αυτά.

Σου γράφει, σου σβήνει,

σου τα δίνει όλα

ή τα πάντα σου παίρνει σε λίγα λεπτά.

Γι΄αυτό μην ψάχνεις να βρεις εξηγήσεις,

δεν υπάρχει εδώ λογική.

Μόνο πρέπει να ξέρεις

ότι δεν είσαι μόνος σ΄αυτήν την πλάση,

υπάρχουν κι άλλοι πολλοί,

που πιο δυστυχείς από σένα είναι

κι αν τους γνωρίσεις, τρομάζεις.

Και τότε

"Μες στη Δυστυχία σου αισθάνεσαι Ευτυχής".

Περιέχονται στο βιβλίο ποιημάτων ΄΄Η Σιωπή του Λόγου΄΄ του Βαγγέλη Κιαγιαδάκη (Φτερόλακα). Ρέθυμνο, 2004.



Πέτρα ο Λόγος

Πολλές φορές

σκληρός σαν πέτρα,

ανελέητος σαν πέτρα

ο Λόγος.

Κι οι δυο πληγώνουν.

Όμως του λόγου οι πληγές

δε θεραπεύονται,

αιμοραγούν συνέχεια

και στο τέλος κακοφορμούν.

Μπορεί η πέτρα

να κτίζει παλάτια

ακόμα και την πύλη του παραδείσου.

Μα, μ΄ένα μόνο

μικρό λόγο

τα πάντα γκρεμίζονται

και χάνονται και στην κόλαση κατρακυλούν.

Βαρύς και σκληρός σαν την πέτρα

ανελέητος σαν πέτρα

ο Λόγος.

Περιέχεται στο βιβλίο ποιημάτων ΄΄Στις Μοναξιές του Ονείρου΄΄ του Βαγγέλη Κιαγιαδάκη (Φτερόλακα). Ρέθυμνο, 1999.

____________________________

Συχνά ρωτώ

Στίχοι: Γιάννης Ψαρουδάκης

Συχνά ρωτώ τον άνεμο, τον ήλιο, το φεγγάρι σε ποια αγκαλιά, σε ποιο φιλί, σε ποιων ματιών τη χάρη

Να σεργιανάς, να χάνεσαι να λες, ν' απολογάσαι κι όταν μονάχη σου βρεθείς λιγάκι αν με θυμάσαι..

Συχνά ρωτώ τα κύματα που αλαργοταξιδεύουν μήνυμα αν έχουν ή γραφή,

μα εκείνα μ' αγριεύουν

Κι όταν σε βρούνε μάτια μου, μη δώσεις το χαμπέρι, πως άλλο πια δε μ' αγαπάς,

πως άλλο βρήκες ταίρι

Κι όλοι μου λένε: ''τα βουνά μόνο δεν αλαργεύουν, του έρωτα οι χάρες κι οι καημοί μαραίνονται και φεύγουν''..

Μα εγώ τους λέω: ''Ψέματα, Ψέματα μη μου λέτε'' πως: ''δεν αλλάζουν οι καιροί κι η αγάπη δε ξεχνιέται''..

_____________________________


Το γράμμα του νάυτη

Στίχοι: Λουδοβίκος των Ανωγείων

Φύγαμε από το Ντουμπάι για Γαλλία, δυο λάμδα θέλει τώρα η Γαλλία ή ένα;

Από σωστογραφία άστα, μα τις ψιλές και τις δασείες δεν τις αποχωρίζομαι με τίποτα.

Μια νύχτα τις είδα στον ύπνο μου, σαν γυφτάκια ξυπόλητα, με λαδωμένα μαλλιά και τρόμαξα και μια υπογεγραμμένη, από τότε τη μνημονεύω κι αυτή. Όσο για τις περισπωμένες, άμα ταιριάζει κάνω το χρέος μου.

Στο σαλόνι μας έχουμε τρεις μύγες: Τη Μυρτώ, τη Ζανέτ και τον Κορνήλιο, τρώνε ζάχαρη και γάλα. Καμιά φορά τις συναντάω στο διάδρομο και κάνω πως δεν τις βλέπω.

Τώρα θα ήθελα να είμαι στην Ομόνοια, να 'χει πολλή ζέστη, πολύ καυσαέριο, πολύ κόσμο στη στάση και το λεωφορείο να μη φαίνεται. Κι όταν κάποτε θα έφτανα στους Αμπελοκήπους θα αγόραζα ψάρια, χόρτα και σιταρένιο ψωμί κι Άγιος ο Θεός....

....Ήθελα να 'ξερα δεν είστε ευτυχισμένοι;.....

Πήρα ένα γράμμα από τη μάνα μου και όλο τα ίδια μου γράφει.

Το διάβασα πολλές φορές κι ένας νέος ναύτης με πλησίασε: ''Καπετάν Μανώλη, από τη μάνα σου είναι το γράμμα;''

''Ναι, από τη μάνα μου''

''Δώσε μου να το διαβάσω''

______________________________


Μικρή πατρίδα

Στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά, τα χρόνια μου είχαν ρίζες ήταν δέντρα που τα 'ντυσε με φύλλα η καρδιά και τ' άφησε ν' ανθίζουν μες την πέτρα.

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά, οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν δάση, οι φίλοι μου φεγγάρια ήταν νησιά που δίψασε η καρδιά μου να τα ψάξει.

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ, η νύχτα εσύ, το όνειρο της μέρας, μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή, η γη μου εσύ, ανάσα μου κι αέρας.

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά, ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει, σε όνειρα σ' αισθήματα υγρά, το μυστικό τον κόσμο ν' ανασάνει.

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ, η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας, μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή , η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας....

___________________________

Το καλοκαίρι

Στίχοι: Γιώργος Μουκίδης

Το τελευταίο δειλινό, το τελευταίο μου απόγευμα με σένα είναι παράξενο, θολό, είναι σαν ψέμα..

Tι να μου κάνει ο,τι κι αν πιώ, τι να μου κάνει ένα φιλί κι ένα τσιγάρο, εγώ εσένα αγκαλιά θέλω να πάρω..

Αυτό το καλοκαίρι θα χαθεί, μες τη βροχή και τ' όνειρο που είδες δε θα βγεί: εμείς μαζί.

Το τελευταίο δειλινό, το τελευταίο μου απόγευμα μαζί σου, θέλω η θάλασσα να πάρει τη μορφή σου..

Έφυγες τόσο ξαφνικά κι εγώ θυμήθηκα το πρώτο μας το βράδυ κι ήρθανε δάκρυα ξανά, μες το σκοτάδι.

Αυτό το καλοκαίρι θα χαθεί, μες τη βροχή και τ' όνειρο που είδες δε θα βγεί: εμείς μαζί.....

__________________________

Σχόλια

Ο χρήστης Φωτεινή S είπε…
Καλως όρισες, Στέλλα,
στην μπλογκόσφαιρα!
Κάπως σε βρήκα και από το προφίλ σου μού άρεσες και επικοινωνώ.
Κρητική μουσική, Ομηρόλη, Θωμοπούλου, Βαμβουνάκη και βέβαια φωτογραφία.
Τα λέμε!
Ο χρήστης SPantelaki είπε…
Φωτεινή, καλώς όρισες. Είσαι η πρώτη που επιβεβαιώνει πως αυτό το blog υπάρχει. Λατρεμένη πόλη για μένα η δική σου πόλη το Ρέθυμνο.
Σ΄έυχαριστώ.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
poly kali selida
1000 mpravo
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
mprabo stella !
poly kali douleia .
ikaros
Ο χρήστης SPantelaki είπε…
Σ΄ευχαριστώ ikare. Δεν μου έγραψες όμως το καλύτερο σου, ξέρεις ποιο είναι βέβαια. Για να δω...
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
isxyei !!!

alla mou fainetai oti pio kato ksexases kati ki esy ....


to snikaria?

ikaros
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
ISXYEI

OMOS KSEXASES PARAKATO NA GRAPSEIS TO KALYTERO NOMIZO : WWW.SNIKARIA.GR. NOMIZO??

IKAROS
Ο χρήστης SPantelaki είπε…
Το έχω βάλει. Στο΄πα ότι είσαι ερωτευμένος και δεν βλέπεις καθαρά. Από την πρώτη φορά που μπήκα στο www.snikaria.gr το έβαλα και σύνδεσμο...
Τι να σου πω ikare, με στεναχωρείς συνέχεια...συνέχεια όμως...
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Δεν είμαι εγώ που τη ζωή σου
ήρθα σαν ήλιος να φωτίσω:
το φώς στα μάτια μου που λάμπει
δικό σου-και σ'το στέλνω πίσω!

Του μαγικού του κόσμου αν έχω
ανοίξει διάπλατη τη θήρα,
το μυστικό χρυσό κλειδί της
από το χέρι σου το πήρα.

Κι αν απ'τα βάθη ενός ληθάργου
βγήκα,σ'εσένα το χρωστάω,
σ'εσένα τους χυμούς που νοιώθω,
τη νέα γλώσσα που μιλάω
Ο χρήστης SPantelaki είπε…
Ανώνυμε...για γράψε μας κι άλλα.
Αν κρίνω από αυτό, ξέρεις κι άλλα καλά.......

Ευχαριστώ...και να προσέχεις πάντα γιατί κοντά σου ή μακριά υπάρχουν κάποιοι που σε νοιάζονται..
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Μαζεύω τα σύνεργά μου: όραση, ακοή, γέψη, όσφρηση, αφή, μυαλό, βράδιασε πια, τελεύει το μεροκάματο, γυρίζω σαν τον τυφλοπόντικα σπίτι μου, στο χώμα. Όχι γιατί κουράστηκα να δουλεύω, δεν κουράστηκα, μα ο ήλιος βασίλεψε.


Αναφορά στον Γκρέκο. Αθήνα, 1961. 17.
Ο χρήστης SPantelaki είπε…
Ανώνυμε,
''Που να βρω μια ψυχή σαρανταπληγιασμένη κι απροσκύνητη, σαν την ψυχη μου, να της ξομολογηθώ;''

Αναφορά στον Γκρέκο, στην ίδια σελίδα..

Ευχαριστώ για την αφορμή, η αιτία είναι αλλού.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

''Μαντινάδα είναι η κραυγή που αφήνει μια ψυχή αρρενωπή, αλλά εξαιρετικά ευαίσθητη: Η Κρητική Ψυχή. '' ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

΄Ο,τι γραφτεί μες την ψυχή, καλό - κακό, δε σβήνει και έχει το χέρι του γραφιά, για πάντα, την ευθύνη... Μήτσος Σταυρακάκης Βάλε νερό στ΄τσι χούφτες σου κι όσο θα δεις να μείνει είναι οι χαρές που αλάργω σου εδά η ζωή μου δίνει. Ποτέ μην πάρεις δανεικά φτερά για να πετάξεις, με τα δικά σου να πετάς κι όποτε, κι όπου φτασεις... Αν βρω τ΄αθάνατο νερό δεν πίνω κι ας πεθάνω άμα δε βρεις να πιεις και συ ήντα θα ζω να κάνω... Στην αγκαλιά μου έζησες το κάθε όνειρο σου και ΄καμα ένα και πονώ που το κρατείς δικό σου... Πάντοτε σβήνει ένα κερί στον άνεμο αφημένο κι ευθύνη έχει απού ΄πρεπε να το κρατά αναμμένο... Φτερούγες κάνει η σκέψη μου κι απάνω σου τσ΄απλώνει, να σου σκεπάζει το κορμί, φως μου, να μην κρυώνει... Σπόρους του γιασεμιού θα βρω στη σκέψη να φυτέψω, να κάμω γλάστρα την καρδιά λουλούδι να σου μπέψω. Αφού δεν είναι δυνατό κοντά σου να σιμώσω, ενός ονείρου θα΄κλουθώ, να΄ρθω να σ΄αναταμώσω. Ήθελα να΄μαι θάλασσα και συ από πάνω

Η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος...

ΓΙΑΤΙ ΚΥΡΙΕ ΣΥΝΑΔΕΛΦΕ; Όταν πριν από είκοσι σχεδόν χρόνια φόρεσα τη στολή του Έλληνα Αστυνομικού, ένοιωσα περήφανος που θα μου δινόταν η ευκαιρία να κάνω και εγώ κάτι στην κοινωνία. Να προστατέψω τους συμπολίτες μου, να προσφέρω στσυς συνανθρώπους μου, να εξυπηρετήσω όσους ζητούσαν τη βοήθεια μου. Σ' αυτά τα χρόνια δε λέω ότι κατάφερα όλα όσα είχα ονειρευτεί σαν νέος. Πολλές οι αντιξοότητες, σε μια χώρα που όλοι θέλουν η Αστυνομία να επιτελεί με αυστηρότητα και στο ακέραιο το καθήκον της, ΑΛΛΑ στους άλλους . Ο καθένας εξαιρεί τον εαυτό του . Κατάφερα όμως να διατηρήσω κάτι που με περηφάνια θα κληροδοτούσα στα παιδιά μου: την ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΜΟΥ. Περπατούσα με το κεφάλι ψηλά. Όμως μεχρι στις 6-12-2008.... Τη μέρα που συνάντησες μια παρέα παιδιών που ανάμεσα τους ίσως ήταν και ο γιος μου . Ίσως πιο πίσω να ήταν και ο γιος σου . Ναι. Σου αντιμίλησαν. Ενδεχομένως να πέταξαν και μια πέτρα. Ίσως και να σε έβρισαν με τον εφηβικό τους τσαμπουκά. Και συ αντί να τους νουθετήσεις ή έστω να φύγει