Πάτησα την πέτρα που πάτησες Κάθισα στην πέτρα που κάθησες Ήπια νερό από την πηγή που ήπιες Κι όμως δε σε χόρτασα Στη δυστυχία ευτυχής Στη λάμψη της σελήνης τ΄απόβραδο έσβηνε το φως στην καινούρια μέρα που κανείς δεν ξέρει τι θα μας φέρει. Ποιος άραγε μπορεί να μας το πει αυτό; Γι΄αυτό προς τα πίσω ποτέ μην κοιτάζεις, ό,τι έγινε λέγε έχει καλώς, κοίταζε μπροστά και προχώρα και μέχρι αύριο έχει ο Θεός. Εξάλλου, τίποτα συ δεν μπορείς ν΄αλλάξεις. Κάποιος άλλος τα κανονίζει όλ΄αυτά. Σου γράφει, σου σβήνει, σου τα δίνει όλα ή τα πάντα σου παίρνει σε λίγα λεπτά. Γι΄αυτό μην ψάχνεις να βρεις εξηγήσεις, δεν υπάρχει εδώ λογική. Μόνο πρέπει να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνος σ΄αυτήν την πλάση, υπάρχουν κι άλλοι πολλοί, που πιο δυστυχείς από σένα είναι κι αν τους γνωρίσεις, τρομάζεις. Και τότε "Μες στη Δυστυχία σου αισθάνεσαι Ευτυχής". Περιέχονται στο βιβλίο ποιημάτων ΄΄Η Σιωπή του Λόγου΄΄ του Βαγγέλη Κιαγιαδάκη (Φτερόλακα). Ρέθυμνο, 2004. Πέτρα ο Λόγος Πολλές φορές σκληρός σαν πέτρα, ανελέ...
Σχόλια
να τον θυμάστε σε κάθε γωνιά της αυλής και όχι μόνο.
Να τον έχετε στην καρδιά σας και θα ζει για πάντα μέσα από σας.
Εγώ, δυστυχώς, τον έχασα όταν ήμουν 14 χρονών.
Πολλά φιλιά και καλώς όρισες πίσω
γεμάτη φως και τρυφερότητα.
Άραγε, είναι μόνο οι γωνίες της αυλής σου, ή και της καρδιάς σου;
Η δημιουργία του σε ανθρώπους και πράγματα ήταν μαγική !!
Πρώτα απ όλα , εμφανής σε σένα Στελλίτσα , που σαι τόσο καλό και τρυφερό πλάσμα !!!!
Θα ζει για πάντα , σε κάθε γωνιά της αυλής, της καρδιάς, των αναμνήσεων σου !!
Τα σαμιώτικα φιλιά μου