Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Οι γωνιές της αυλής.


























Οι φωτογραφίες που είδατε σε αυτήν την ανάρτηση δεν είναι τίποτα άλλο παρά μονο στιγμιότυπα που κρατάει το βλέμμα όταν βρίσκεται μέσα σε αυτήν την αυλή.
Αφιερώνεται στην μνήμη του ανθρώπου που, χωρίς να είναι χτίστης, με μόνο εφόδιο την φαντασία, την θέληση και την αγάπη του για δημιουργία έφτιαξε όλα αυτά που είδατε
και μετά από τέσσερα μόνο χρόνια έφυγε από την ζωή.
Τώρα βρίσκεται σε κάθε γωνιά αυτής της αυλής, όπου πάει το βλέμμα μας, είναι εκεί...
Στον πατέρα μου.

Σχόλια

Ο χρήστης Φωτεινή S είπε…
Να ζείτε, Στέλλα μου,
να τον θυμάστε σε κάθε γωνιά της αυλής και όχι μόνο.
Να τον έχετε στην καρδιά σας και θα ζει για πάντα μέσα από σας.
Εγώ, δυστυχώς, τον έχασα όταν ήμουν 14 χρονών.
Πολλά φιλιά και καλώς όρισες πίσω
Ο χρήστης ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΤΑΥΡΑΚΑΚΗΣ είπε…
Ωραία η εγγραφή σου
γεμάτη φως και τρυφερότητα.
Άραγε, είναι μόνο οι γωνίες της αυλής σου, ή και της καρδιάς σου;
Ο χρήστης Aθηνά Π.Κ. είπε…
Στελλίτσα μου υπέροχες ομορφιές στην αυλή σου, πετρόχτιστες , ξεχωριστές , με μεράκι και γούστο, απ τα χέρια του!!!! Όπου κι αν ρίχνεις το βλέμμα σου , θα τον θυμάσαι!!
Η δημιουργία του σε ανθρώπους και πράγματα ήταν μαγική !!
Πρώτα απ όλα , εμφανής σε σένα Στελλίτσα , που σαι τόσο καλό και τρυφερό πλάσμα !!!!
Θα ζει για πάντα , σε κάθε γωνιά της αυλής, της καρδιάς, των αναμνήσεων σου !!
Τα σαμιώτικα φιλιά μου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

''Μαντινάδα είναι η κραυγή που αφήνει μια ψυχή αρρενωπή, αλλά εξαιρετικά ευαίσθητη: Η Κρητική Ψυχή. '' ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

΄Ο,τι γραφτεί μες την ψυχή, καλό - κακό, δε σβήνει και έχει το χέρι του γραφιά, για πάντα, την ευθύνη... Μήτσος Σταυρακάκης Βάλε νερό στ΄τσι χούφτες σου κι όσο θα δεις να μείνει είναι οι χαρές που αλάργω σου εδά η ζωή μου δίνει. Ποτέ μην πάρεις δανεικά φτερά για να πετάξεις, με τα δικά σου να πετάς κι όποτε, κι όπου φτασεις... Αν βρω τ΄αθάνατο νερό δεν πίνω κι ας πεθάνω άμα δε βρεις να πιεις και συ ήντα θα ζω να κάνω... Στην αγκαλιά μου έζησες το κάθε όνειρο σου και ΄καμα ένα και πονώ που το κρατείς δικό σου... Πάντοτε σβήνει ένα κερί στον άνεμο αφημένο κι ευθύνη έχει απού ΄πρεπε να το κρατά αναμμένο... Φτερούγες κάνει η σκέψη μου κι απάνω σου τσ΄απλώνει, να σου σκεπάζει το κορμί, φως μου, να μην κρυώνει... Σπόρους του γιασεμιού θα βρω στη σκέψη να φυτέψω, να κάμω γλάστρα την καρδιά λουλούδι να σου μπέψω. Αφού δεν είναι δυνατό κοντά σου να σιμώσω, ενός ονείρου θα΄κλουθώ, να΄ρθω να σ΄αναταμώσω. Ήθελα να΄μαι θάλασσα και συ από πάνω

Στίχοι ποιημάτων - τραγουδιών

Πάτησα την πέτρα που πάτησες Κάθισα στην πέτρα που κάθησες Ήπια νερό από την πηγή που ήπιες Κι όμως δε σε χόρτασα Στη δυστυχία ευτυχής Στη λάμψη της σελήνης τ΄απόβραδο έσβηνε το φως στην καινούρια μέρα που κανείς δεν ξέρει τι θα μας φέρει. Ποιος άραγε μπορεί να μας το πει αυτό; Γι΄αυτό προς τα πίσω ποτέ μην κοιτάζεις, ό,τι έγινε λέγε έχει καλώς, κοίταζε μπροστά και προχώρα και μέχρι αύριο έχει ο Θεός. Εξάλλου, τίποτα συ δεν μπορείς ν΄αλλάξεις. Κάποιος άλλος τα κανονίζει όλ΄αυτά. Σου γράφει, σου σβήνει, σου τα δίνει όλα ή τα πάντα σου παίρνει σε λίγα λεπτά. Γι΄αυτό μην ψάχνεις να βρεις εξηγήσεις, δεν υπάρχει εδώ λογική. Μόνο πρέπει να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνος σ΄αυτήν την πλάση, υπάρχουν κι άλλοι πολλοί, που πιο δυστυχείς από σένα είναι κι αν τους γνωρίσεις, τρομάζεις. Και τότε "Μες στη Δυστυχία σου αισθάνεσαι Ευτυχής". Περιέχονται στο βιβλίο ποιημάτων ΄΄Η Σιωπή του Λόγου΄΄ του Βαγγέλη Κιαγιαδάκη (Φτερόλακα). Ρέθυμνο, 2004. Πέτρα ο Λόγος Πολλές φορές σκληρός σαν πέτρα, ανελέ

Καλήν εσπέραν άρχοντες...

«Καλήν εσπέραν άρχοντες, αν είναι ορισμός σας, Χριστού τη θείαν γέννησιν να πω στ’ αρχοντικό σας. Χριστός γεννιέται σήμερον εν Βηθλεέμ την πόλη, Οι ουρανοί αγάλλονται, χαίρετ’ η φύσις όλη, Κυρά καμαροτράχηλη και φεγγαρομαγούλα Απού τον έχεις τον υγιό, τον μοσχοκανακάρη. Λούζεις τον και χτενίζεις τον και στο σκολειό τον πέμπεις Κι ο δάσκαλος τον έδειρε μ’ ένα χρυσό βεργάλι Και η κυρά δασκάλισσα με το μαργαριτάρι. Είπαμε δα για την κερά, ας πούμε για τη Βάγια. Άψε Βαγίτσα το κερί, άψε και το λυχνάρι Και κάτσε και ντουχιούντηζε ήντα θα μας εβγάλεις Γι απάκι, για λουκάνικο, για χοιρινό κομμάτι Κι από τον πύρο του βουτσού να πιούμε μια γιομάτη Κι από την μαύρη όρνιθα κανένα αυγουλάκι Κι από το πιθαράκι σου ένα κουρούπι λάδι Κι αν είναι κι απο πλιάτερο, βαστούμε και τ’ ασκάκι Φέρε πανιέρι κάστανα, πανιέρι λεπτοκάρυα Και φέρε και γλυκό κρασί να πιούν τα παλληκάρια Κι αν είναι με το θέλημα, άσπρη μου περιστέρα, Ανοίξετε την πόρτα σας, να πούμε καλησπέρα Κι ακόμα δεν τον