Αυτές τις μέρες έγινα μάρτυρας, λόγω του αντικειμένου της εργασίας μου, της αγανάκτησης και της απόγνωσης κατοίκων του κέντρου της πόλης των Χανίων έως τις οδούς Ν. Σκουλά, Α. Μάντακα, Παρθ. Κελαιδή ιδιαιτέρως όμως αυτών της οδού Πειραιώς και των καθέτων σε αυτήν οδούς καθώς και ολόκληρου του δυτικού τμήματος του Ενετικού Λιμένα Χανίων.
Ο λόγος της αγανάκτησης των πολιτών ήταν η διατάρραξη της κοινής ησυχίας, ακόμα και τις καθορισμένες από το νόμο ώρες κοινής ησυχίας, από πολύ δυνατή, έως εκκωφαντική για τους πολύ κοντά ευρισκόμενους, μουσική η οποία προερχόταν από κάποιο Ροκ Φεστιβάλ Νεολαίας που διεξάγονταν στον χώρο της Δυτικής Τάφρου. Ζητώ συγνώμη από τους διοργανωτές αν δεν ονομάζεται έτσι η εκδήλωση τους και το γράφω με επιφύλαξη.
Όσοι γνωρίζετε από Χανιά θα ξέρετε που βρίσκεται χωροταξικά, σε σχέση με τον χώρο της Δυτικής Τάφρου, η Πλατεία 1866 (Νέων Καταστημάτων). Εκεί λοιπόν βρισκόμουν πριν δύο ημέρες γύρω στις 11 το πρωί και ξαφνικά άκουσα τρομερό θόρυβο και ρυθμικό βουητό καθώς και κάποιες κραυγές που υποτίθεται ήταν τραγούδι. Φανταστείτε την απόσταση και σκεφτείτε τους ανθρώπους που κατοικούν π.χ. στην οδό Πειραιώς με πόση ένταση γίνοταν ακροατές των ΄΄μουσικών΄΄ αυτών δοκιμών οι οποίες συνεχίζονταν για μια ολόκληρη εβδομάδα από το πρωί έως την ώρα που ξεκινούσαν κανονικά οι συναυλίες καθημερινά. Τελικά όλο αυτό σταματούσε μόνο κατόπιν πιέσεων από την Δημοτική Αστυνομία και από την Ελληνική Αστυνομία οι οποίες υπηρεσίες ήταν αυτές που έπρεπε να προασπίσουν τους πολίτες επιβάλλοντας έστω την τήρηση των, σύμφωνα με το νόμο, καθορισμένων ωρών κοινής ησυχίας.
Μου έκαναν εντύπωση μερικά πράγματα παρακολουθώντας αυτό το θέμα τα οποία θα ήθελα και να τα εκθέσω από το βήμα αυτού του blog.
Το πρώτο πράγμα που μου έχει δημιουργήσει απίστευτη απορία είναι το πώς χορηγήθηκε άδειας χρήσης του συγκεκριμένου χώρου για την διεξαγωγή τέτοιων εκδηλώσεων. Η Δυτική Τάφρος είναι ένα αρχαιολογικό μνημείο πολύ σημαντικής ιστορικής και πολιτιστικής σημασίας. Γίνεται μία πολύ μεγάλη προσπάθεια από τις αρμόδιες υπηρεσίες τα τελευταια χρόνια να αναδειχθεί και να συντηρηθεί. Πρόσφατα εκτελούνταν έργα για την ανάπλαση της όδού Πειραιώς ώστε να αναδειχθεί ακόμα περισσότερο το μνημείο αυτό. Πώς είναι δυνατόν να δίνεται άδεια για τέτοιου είδου εκδηλώσεις στο μνημείο αυτό; Οι ίδιοι που τόσα χρόνια προσπαθούν για την ανάδειξή του δεν θα έπρεπε να είναι οι ίδιοι που πρώτοι από όλους έπρεπε να το σεβαστούν;
Η δεύτερη απορία που έχω είναι πως δίνεται άδεια γενικά για εκδηλώσεις με τόσο δυνατή μουσική. Αν δεν το γνώριζαν οι αρμόδιοι της χορήγησης της άδειας, στη συνέχεια, και για μια ολόκληρη εβδομάδα για καθόλη σχεδόν τη διάρκεια του 24ωρου δεν υπέπεσε στην αντίληψη τους το τι ακριβώς συμβάινει εκεί για να προχωρήσουν σε κάποιες συστάσεις-οδηγίες στους διοργανωτές ή ακόμα επανεξέταση του αιτήματος και τροποποίηση των όρων της χρήσης του χώρου; Μήπως θα έπρεπε να εξετασθεί το ενδεχόμενο οι εκδηλώσεις τέτοιου ειδους να λαμβάνουν χώρα σε κλειστούς χώρους όπως είναι το κλειστό γυμναστήριο του Κλαδισσού π.χ.;
Αυτό όμως που νομίζω δεν θα ξεχάσω ποτέ και που είμαι υποχρεωμένη να εκθέσω από αυτό το βήμα είναι η ΑΠΟΓΝΩΣΗ των συμπολιτών μου. Ίσως αν δεν έκανα αυτή τη δουλειά που κάνω να μην μπορούσα να καταλάβω το πως ακριβώς ένοιωθαν παρότι και από το δικό μου σπίτι ακούγονταν οι απίστευτα δυνατοί ήχοι της μουσικής και των τραγουδιών, αν μπορεί να τα χαρακτηρίσει κανείς με αυτές τις λέξεις γιατί δεν ήταν παντως τέχνη αυτό το πράγμα.
Σήμερα τα ξημερώματα, από τις 00.15 έως τις 03.25 ενώ εκτελούσα την υπηρεσία που μου είχε ανατεθεί έγινα δέκτης, ούτε και γνωρίζω πόσων τηλεφωνημάτων. Η κατάσταση πραγματικά ήταν εκτός ελέγχου και μετά δυσκολίας μπόρεσα να απαντήσω σε τόσα ταυτόχρονα τηλεφωνήματα. Δεν με ενόχλησε ο όγκος των καταγγελιών, ούτε η συνεχόμενη ροή κλήσεων. Αυτό που πραγματικά με έκανε ράκος ήταν η ψυχολογική πίεση, η αγανάκτηση, η κούραση, η ένταση, η πικρία, η απόγνωση που εισέπραττα από τους ανθρώπους που πήραν τηλέφωνο. Τηλεφώνησαν άνθρωποι όλων των ηλικιών, γυναίκες, άντρες, μητέρες με μωρά παιδιά, συγγενείς πασχόντων από σοβαρές ασθένειες, οι ίδιοι ασθενείς, εργαζόμενοι. Οι πάντες από τις περιοχές της πόλης που ανέφερα παραπάνω. Πολλοί ήταν εκνευρισμένοι, αγενείς, με απειλούσαν, με έβριζαν. Φυσικά δεν παρεξήγησα κανέναν και ούτε μπήκα στην διαδικασία να αντιπαρατεθώ. Δεν είχαν άλλο τρόπο εκτόνωσης και δεν στρέφονταν σε μένα προσωπικά αλλά σε ότι εγώ εκείνη τη στιγμή εκπροσωπούσα. Εκτός των πολιτών που άκουγα στο τηλέφωνο, άκουσα και τους υπαλλήλους της Δημοτικής Αστυνομίας οι οποίοι και οι ίδιοι δέχονταν μεγάλο αριθμό τηλεφωνημάτων και ένοιωθαν και αυτοί αδύναμοι, όπως και εγώ ως προς το να βοηθήσουμε ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ τους πολίτες-συμπολίτες μας, που, εκείνη τη στιγμή, είμασταν η μόνη σανίδα σωτηρίας τους.
Ξέρω ότι θα σκέφτεστε τώρα το πως είναι δυνατόν να μην μπορούμε να βοηθήσουμε, να μην μπορούμε να κάνουμε κάτι ουσιαστικό. Κι όμως. Δεν μπορούσαμε. Και εδώ θα αναφερθώ σε κάτι ακόμα που πραγματικά με άφησε έκπληκτη αλλά και έντρομη μπορώ να πω για την αναλγησία μερικών ανθρώπων και αυτοί δεν ήταν άλλοι από τους ίδιους τους διοργανωτές. Όταν για 4-5 φορές πήγαν στο σημείο δυνάμεις της Ελληνικής αλλά και της Δημοτικής Αστυνομίας και απαίτησαν να κλείσει η μουσική εκείνοι απαντούσαν ότι είναι το ΄΄τελευταίο κομμάτι΄΄ . Οι αρμόδιοι υπάλληλοι περίμεναν και έκαναν υποδείξεις και συστάσεις γιατί αυτό μόνο μπορούσαν να κάνουν εκείνη την ώρα. Γίνονταν αποδέκτες ειρωνείας, αυθάδειας, πρόκλησης και πολλών άλλων αλλά κυρίως όταν αποχωρούσαν κάθε φορά οι διοργανωτές εξέφραζαν απρεπή σχόλια και προκλητικά έλεγαν ότι ΄΄δεν μπορουν να μας κάνουν τίποτα΄΄.
Το θέμα σας αγαπητοί κύριοι ήταν ποιος μπορούσε νομικά να σας επιβληθεί εκείνη τη στιγμή ή ότι συνάνθρωποι σας είχαν φτάσει στα όρια νευρικού κλονισμού; Που είναι η ανθρωπιά σας; Είστε άνθρωποι; Απόρησα απόψε το βράδυ αν είστε άνθρωποι, ειλικρινά. Και είστε και νέα παιδιά. Τι έχετε μέσα στο μυαλό σας για το χώρο που ζείτε; Τι σκέφτεστε για τα πλάσματα που κυκλοφορούν γύρω σας και εξωτερικά τουλάχιστον σαν μοιάζουν γιατί και αυτοί άνθρωποι είναι σαν και σας.
Σκεφτήκατε καθόλου τον καρκινοπαθή που σφαδάζει από πόνους και το μόνο που τον βοηθάει είναι ο ύπνος με πολύ ισχυρά παυσίπονα που δεν τον έπιαναν από την αναστάτωση που του προκαλούσατε; Σεφτήκατε τον οδηγό λεωφορείου που έπρεπε να φύγει στις 3 τα ξημερώματα για δουλειά και τελικά πήγε άυπνος και εκνευρισμένος να έχει στην ευθύνη του ζωές ανθρώπων; Σκεφτήκατε καθόλου τα μωρά παιδιά που έκλαιγαν συνέχεια από τον εκκωφαντικό θόρυβο; ΣΚΕΦΤΗΚΑΤΕ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ;; Όχι, όπως φάνηκε. Σκεφτήκατε ΜΟΝΟ τη δική σας διασκέδαση σε βάρος των άλλων. Σκεφτήκατε μόνο το πώς, σκόπιμα και με δόλο, άρα από πρόθεση, θα καταπατήσετε το δικαίωμα της ελευθερίας όλων των υπόλοιπων γύρω σας. Αυτό είναι ασυδοσία. Αυτό είναι ότι χειρότερο μπορούν να κάνουν άνθρωποι μεταξύ τους.
Κι όμως, αν εκείνη τη στιγμή οι αρμόδιοι για την τήρηση της κοινής ησυχίας υπάλληλοι προχωρούσαν στις κατά το νόμο προβλεπόμενες ενέργειες, εσείς θα είσασταν αυτοί που σήμερα θα καταγγέλατε καταπάτηση των δικαιωμάτων σας, χώρια που εκεί θα είχαν γίνει επεισόδια χωρίς προηγούμενο εδώ στα Χανιά. Θα έσπευδαν να σας συμπαρασταθούν βεβαίως διάφορα κέντρα υποκίνησης ταραχών των Χανίων και έτσι θα μπαίναμε σε ένα κυκεώνα εξελίξεων που βασικό τους κίνητρο θα ήταν η πίεση που νοιώθει ο πολίτης από την ΄΄εξουσία΄΄ και το ΄΄σύστημα΄΄. Όλοι αυτοί όμως που ενοχλήσατε, για να μην πω άλλη λέξη είναι και εκείνοι πολίτες. Αν φυσικά κατανοούσατε την έννοια του σεβασμού χωρίς επιβολή αυτού, δεν θα κάνατε όλα αυτά που κάνατε. Αν έστω και λίγο σκεφτόσασταν τη θέση των συνανθρώπων σας δεν θα τους βασανίζατε επιβάλλοντας τους να ζήσουν τόσο άσχημες στιγμές.
Όλα τα παραπάνω τα έγραψα σαν απλός πολίτης. Τις υπηρεσιακές ενέργειες που μπορούσα έτσι κι αλλιώς τις έκανα. Θεώρησα χρέος απέναντι στον εαυτό μου να δημοσιοποιήσω την κατάσταση που δημιουργήθηκε. Δεν μπορούσα να αδιαφορήσω γιατί απλά δεν το άντεχα. Δηλώνω και από δω, δημόσια πλέον, ότι σε όποιες κινήσεις ή διαβήματα πολιτών προς τις αρμόδιες υπηρεσίες για την μη αδειοδότηση στο συγκεκριμένο ή άλλο αντίστοιχο χώρο τέτοιων εκδηλώσεων θα συμμετέχω και εγώ.
Βασική μου αρχή σαν άνθρωπος είναι να σέβομαι τα δικαιώματα των γύρω μου χωρίς να μου το επιβάλλει κανένας να το κάνω. Έτσι νοιώθω και η ίδια ελέυθερη γιατί ελεύθερη και ήσυχη είναι η συνείδηση μου.
Στέλλα Παντελάκη.
Σχόλια