Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

''Μαντινάδα είναι η κραυγή που αφήνει μια ψυχή αρρενωπή, αλλά εξαιρετικά ευαίσθητη: Η Κρητική Ψυχή. '' ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

΄Ο,τι γραφτεί μες την ψυχή,
καλό - κακό, δε σβήνει
και έχει το χέρι του γραφιά,
για πάντα, την ευθύνη...
Μήτσος Σταυρακάκης


Βάλε νερό στ΄τσι χούφτες σου
κι όσο θα δεις να μείνει
είναι οι χαρές που αλάργω σου
εδά η ζωή μου δίνει.


Ποτέ μην πάρεις δανεικά
φτερά για να πετάξεις,
με τα δικά σου να πετάς
κι όποτε, κι όπου φτασεις...


Αν βρω τ΄αθάνατο νερό
δεν πίνω κι ας πεθάνω
άμα δε βρεις να πιεις και συ
ήντα θα ζω να κάνω...


Στην αγκαλιά μου έζησες
το κάθε όνειρο σου
και ΄καμα ένα και πονώ
που το κρατείς δικό σου...


Πάντοτε σβήνει ένα κερί
στον άνεμο αφημένο
κι ευθύνη έχει απού ΄πρεπε
να το κρατά αναμμένο...


Φτερούγες κάνει η σκέψη μου
κι απάνω σου τσ΄απλώνει,
να σου σκεπάζει το κορμί,
φως μου, να μην κρυώνει...


Σπόρους του γιασεμιού θα βρω
στη σκέψη να φυτέψω,
να κάμω γλάστρα την καρδιά
λουλούδι να σου μπέψω.


Αφού δεν είναι δυνατό
κοντά σου να σιμώσω,
ενός ονείρου θα΄κλουθώ,
να΄ρθω να σ΄αναταμώσω.


Ήθελα να΄μαι θάλασσα
και συ από πάνω γλάρος,
να΄ρχεσαι, για να δίνουμε
ο γεις τ΄αλλού μας θάρρος.
Γιώργης Κυβερνητάκης - Βραχάσι Λασιθίου


Μόνο φτερούγες τ΄αετού
βρίσκεις μετά τσι μπόρες
γιατί εκείνα τα πουλιά
πετούνε.... τέτοιες ώρες.


Ήθελα να΄σουν άνθρωπος,
μοίρα, να νοιώσεις πόνο:
εσύ να κάνεις όνειρα
και γω να στα σκοτώνω..


Ένα από τ΄άστρα του ουρανού
ας ήτανε η ψυχή σου,
κάθε βραδιά να το θωρρώ,
να ξενυχτώ μαζί σου..
(02/06/2002)


Η απουσία δεν γερνά
τα χρόνια κι αν περνούνε,
χώμα είναι και απάνω του
οι θύμησες πατούνε...
(26/01/2008)
Δικές μου - Αφιερωμένες στον πατέρα μου..


Η σκέψη σου εβλαστόσυρε,
θαρρείς πως είναι βιόλα
και εσκέπασέ ντα τση καρδιάς
τα μεσοδόκια όλα.


Κάθε που νοιώθεις μοναξιά,
φέρνε με στο μυαλό σου
και γω θα γίνομαι αστραπή
να με θωρρείς ομπρός σου.


Από μεγάλη απόσταση,
κορφή, σε καμαρώνω
κι ήθελα να΄μαι απάνω σου
ένα χαλίκι μόνο.


Αυτά που ως τώρα στη ζωή
σου προκαλούνε πόνο,
δως μου, μα γω σαφείς χαρές
θα σου γυρίσω μόνο.


Βάνω καβγά με την καρδιά
γιατί δε σ΄απαρνιέται,
λέει μου: ''πέτρα ριζιμιά
με πράμα δεν κουνιέται''.


Δε μ΄ενδιαφέρει στη ζωή
πόσο καιρό θα ζήσω,
μόνο, τη στράτα καθαρή
οπίσω μου ν΄αφήσω.


Λίγη την έχω τη χαρά,
μα τηνε καμαρώνω,
γιατί σηκώνει ανάστημα
σ΄ένα μεγάλο πόνο.


Νά΄σουν κερί, να σε βαστώ
πάντα στη μια μου χέρα
και με την άλλη να παντώ
το φύσημα τ΄αέρα.


Περνά η χαρά και ΄χω ανοιχτά,
μιλώ τση, μα δε μπαίνει
και πάει αλλού που είναι κλειστά
και στέκει κι ανημένει.


Σ΄ενα χαράκι ο αετός
τη φτιάχνει τη φωλιά ντου
μπορεί να είναι φτωχική
μ΄αετοί ΄ναι τα πουλιά ντου.


Στην καταιγίδα τση ζωής,
να μην αναστενάζεις,
μα' γω τα φύλλα τση καρδιάς
θα σου΄χω ν΄αποσκιάζεις.


Βρέξει - χιονίσει η σκέψη μου
βιόλα μου σ΄αποσκιάζει
και με τα φύλλα τση καρδιάς
τη νύχτα σε σκεπάζει.


Τον ασκιανό τση σκέψης μου
σου΄χω για να κοιμάσαι
και παραθύρι βορεινό
να μη στενοχωράσαι.


Εγώ τ΄ανοίγω τα φτερά
μόνο στι καταιγίδες
και δίνω θάρρος στα πουλιά
που χάσανε τσ΄ελπίδες.


Μπορεί να μη παντήχνουμε,
μπορεί να μη μιλούμε
μα, ώστε να ζούμε ο γεις τ΄αλλού,
χατήρι θα βαστούμε.


Λένε πως, αν ζητάς πολλά,
ποτέ σου δε θα τά΄χεις,
γι΄αυτό και γω σ΄ευχαριστώ
μονάχα που υπάρχεις.


Να μην αφήνεις, γιασεμί,
να κόβουνε τσ΄ανθούς σου,
χέρια που δεν κατέχουνε
και σπούνε τσι βλαστούς σου.


Νά΄χαν μαστόρους τα όνειρα,
θα τσι ΄φερνα μπροστά σου,
για να τους πεις πώς θα΄θελες
να χτίσουν τα δικά σου.


Τ΄ αέρα εγίνηκα δροσιά,
απού μορφή δεν έχει,
να ζω κοντά σου και κανείς
ποτέ μην το κατέχει.


Ο πλουσιότερος τση γης
είμαι και το πιστεύω,
γιατί έχω φίλους που έρχονται
κάθε που τσι γυρεύω .


Σ΄τσ΄άρχοντες μέσα μ΄έβαλες,
μοίρα κι ευχαριστώ σε
κι αν ζήσω εκατό ζωές,
τσ΄ίδιες φιλιές μου δώσε.


Φίλος λογάται δυνατός
αυτός που δε φοβάται
με τσι καημούς του φίλου ντου
να θέτει να κοιμάται.
Αφιερωμένες σε όσους ανθρώπους είναι κοντά μου σε λύπες και χαρές.


Όταν για μένα σε ρωτούν,
να λες πως είμαι εχθρός σου,
το μυστικό, πως σ΄αγαπώ,
να το κρατάς δικό σου...
Μιχάλης Στεφανάκης

Ό,τι καημός και να με βρει
και βάσανο μεγάλο
δεν έχω τόπο τη χαρά,
όντε σε δω, να βάλω.

Τα αίτια από τσ΄αφορμές
πώς να τα ξεχωρίσω,
που είσαι αφορμή του πόνου μου
και αιτία ν΄αγαπήσω.

Ώστε να στέκουν τα βουνά,
να μη σε βλάψει χάρος,
γιατί και γω θα περπατώ
με το δικό σου θάρρος.

Είμαι νοτιάς κι είσαι βοριάς,
παράκληση σου κάνω:
να με δροσίσεις, έλα εσύ
και γω να σε ζεστάνω.

Ήρθες και μου΄λειψες πολύ,
αέρα νοτικέ μου
και μάργωσα στην παγωνιά
του βορινού ανέμου.

Ήλιε που βγάνεις τόσο φως,
ο νους μου δεν το βάνει,
πως μια σου ακτίδα δεν μπορεί
τον Άδη να ζεστάνει...

Τη δύναμη τσ΄αγάπης μου
καθημερνώς τη θώρρειες
κι όμως εσύ, σε δυνατούς,
σεβντάδες, δεν εμπόρειες…
Βομβολάκης Βασίλης , Βαφές Χανίων

Μια μαντινάδα που άκουσε ο Στέλιος :Ποτέ μου δε σε σκέφτηκα
χωρίς να νοιώσω πόνο,
γιατί το ξέρω, στη ζωή
πως θα΄σαι σκέψη μόνο…
(
http://mantinadologos.blogspot.com)

Μοίρα δε σου ζητώ χαρές,
δεν είμαι διακονιάρης,
δώσε μου κι άλλα βάσανα
μα ότι αγαπώ μην πάρεις..

Κάποιες στιγμές, αν και κρατούν
όσο κρατάει μια σκέψη,
το πέρασμα τους, μια ζωή,
μπορεί να σημαδέψει.

Νάχε μπορεί ο άνθρωπος
να σταματά το χρόνο,
εγώ, την ώρα που γελάς,
θα σταματούσα μόνο…

Την ώρα του αποχωρισμού
μην περιμένεις δάκρυ,
δε δείχνω εγώ πόσο πονώ
μ΄ένα νερού κομμάτι...

Δυο δάκρυα από τα μάθια σου
σου 'κλεψα στ' όνειρό μου
και ξύπνησα και τα 'βρηκα
στσι άκρες των δικών μου...
(Γ. Σταυρακάκης)

Πάνω στα μαύρα ποιος μπορεί
να ξαναγράψει μαύρα,
μοίρα, δεν φαίνονται οι γραμμές
και όσες θέλεις τράβα…

Στα λίγα χρόνια τση ζωής
το μόνο που΄χω ευθύνη:
μια τιμημένη αθιβολή
πίσω μου ν΄απομείνει..

Δίχως καμιά προσπάθεια
κατάφερες να μπέψεις
την πεθυμιά και να σταθείς
στην κορυφή τση σκέψης...
(Νεκτάριος Λεουνάκης)

Γκρέμισα χίλια όνειρα
και τα΄καμα αναμνήσεις
όσα ονειρευόσουνα,
τόπο να βρεις, να χτίσεις....
(Ν.Τσαγκαράκης)
 
 
Mίλησ΄η αγάπη κι είπε ντου
του έρωτα μια μέρα:
Εσύ στ΄ τσι μπόρες χάνεσαι 
μα εγώ τσι κάνω πέρα..
 
Πιασμένος σε ξερό κλαδί
και η μπόρα να σιμώνει
μα έχω δυνατά φτερά
κι ας τα χτυπά και χιόνι..
 
Ζητώ συγνώμμη από τους δημιουργούς αυτών των υπέροχων μαντινάδων που δεν ξέρω ποιοι είναι για να αναφέρω το όνομα τους.


Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
"Το όμορφο, τ'αληθινό
σαφί δα ξεχωρίζει
κιανένα δεν αφήνουνε
ποτέ να ξεστρατίζει."

Τυχαία βρέθηκα στο ιστολόγιό σου.
Συγχαρητήρια!

Υ.Γ. Αν μου επιτρέπεις η μαντινάδα "ήθελα νά'μαι θάλασσα..."
είναι του φίλου μου του Γιώργη του Κυβερνητάκη γνωστού μαντιναδολόγου απο το Βραχάσι Λασιθίου
Ο χρήστης SPantelaki είπε…
Γιώργη από καρδιάς ευχαριστώ για την εξαιρετική μαντινάδα.
Ευχαριστώ και για την πληροφορία για τον δημιουργό μίας από τις πιο αγαπημένες μου μαντινάδες. Συνοδεύεται από εικόνα αυτή η μαντινάδα για μένα.
Θα καταχωρηθεί αμέσως.
Νά΄σαι καλά.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Εγώ πάντως δεν βρέθηκα τυχαία εδώ...:-)

Πολύ καλή δουλειά! Μπράβο!

Εγω θα σου πω μια μαντινάδα μονο, που ήρθε τώρα στο μυαλό μου γιατί τα πολλά λογια είναι φτώχια...

Ποια Γερακίνα σου 'δωσε
τη λεβεντιά χαλάλι
κι έχει μπροστά σου κι ο αετός
σκυμένο το κεφάλι...

(αγνώστου δημιουργού)


Νικόλας Ι. Κυριτσάκης
Ο χρήστης SPantelaki είπε…
Νικόλα, καλωσόρισες..
Συμφωνώ ότι τα πολλά λόγια είναι φτώχια, γι΄αυτό θα σου πω και γω:

Δε λένε οι φίλοι ευχαριστώ,
οι φίλοι δε χρωστούνε
στα πάρε και στα δώσε
τους τεφτέρια δεν κρατούνε...

Νά΄σαι καλά..
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Παρα πολυ καλη δουλεια συγχαρητηρια.. θα σου πω κ εγω μια μαντιναδα που την ειπε ο παππους μου στον αδερφο του λιγο πριν πεθανει..

Εγω 'μαι που στερηθηκα
τσι μανας μου το γαλα
για να τάφησω να το πιουν
τα αδερφια μου τα αλλα..

η μαντιναδα παραπανω (δεν λενε οι φιλοι) ξερεις ποιανου ειναι??
Ο χρήστης SPantelaki είπε…
Δεν ξέρω ποιανού είναι η μαντινάδα. Αν ξέρεις γράψε. Θέλω πολύ να ξέρω τους δημιουργούς αλλά δυστυχώς λίγες είναι οι φορές που μπορώ να τους βρω. Και του παππού σου όμως καλή... Ευχαριστώ για την επίσκεψη και για τα καλά σου λόγια. Αφορμή ήταν το σχόλιο σου για να μπω στο ιστολόγιο μου μετά από πολύ καιρό.Ευχαριστώ και γι αυτό.. Καλά Χριστούγεννα.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Στίχοι ποιημάτων - τραγουδιών

Πάτησα την πέτρα που πάτησες Κάθισα στην πέτρα που κάθησες Ήπια νερό από την πηγή που ήπιες Κι όμως δε σε χόρτασα Στη δυστυχία ευτυχής Στη λάμψη της σελήνης τ΄απόβραδο έσβηνε το φως στην καινούρια μέρα που κανείς δεν ξέρει τι θα μας φέρει. Ποιος άραγε μπορεί να μας το πει αυτό; Γι΄αυτό προς τα πίσω ποτέ μην κοιτάζεις, ό,τι έγινε λέγε έχει καλώς, κοίταζε μπροστά και προχώρα και μέχρι αύριο έχει ο Θεός. Εξάλλου, τίποτα συ δεν μπορείς ν΄αλλάξεις. Κάποιος άλλος τα κανονίζει όλ΄αυτά. Σου γράφει, σου σβήνει, σου τα δίνει όλα ή τα πάντα σου παίρνει σε λίγα λεπτά. Γι΄αυτό μην ψάχνεις να βρεις εξηγήσεις, δεν υπάρχει εδώ λογική. Μόνο πρέπει να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνος σ΄αυτήν την πλάση, υπάρχουν κι άλλοι πολλοί, που πιο δυστυχείς από σένα είναι κι αν τους γνωρίσεις, τρομάζεις. Και τότε "Μες στη Δυστυχία σου αισθάνεσαι Ευτυχής". Περιέχονται στο βιβλίο ποιημάτων ΄΄Η Σιωπή του Λόγου΄΄ του Βαγγέλη Κιαγιαδάκη (Φτερόλακα). Ρέθυμνο, 2004. Πέτρα ο Λόγος Πολλές φορές σκληρός σαν πέτρα, ανελέ

Καλήν εσπέραν άρχοντες...

«Καλήν εσπέραν άρχοντες, αν είναι ορισμός σας, Χριστού τη θείαν γέννησιν να πω στ’ αρχοντικό σας. Χριστός γεννιέται σήμερον εν Βηθλεέμ την πόλη, Οι ουρανοί αγάλλονται, χαίρετ’ η φύσις όλη, Κυρά καμαροτράχηλη και φεγγαρομαγούλα Απού τον έχεις τον υγιό, τον μοσχοκανακάρη. Λούζεις τον και χτενίζεις τον και στο σκολειό τον πέμπεις Κι ο δάσκαλος τον έδειρε μ’ ένα χρυσό βεργάλι Και η κυρά δασκάλισσα με το μαργαριτάρι. Είπαμε δα για την κερά, ας πούμε για τη Βάγια. Άψε Βαγίτσα το κερί, άψε και το λυχνάρι Και κάτσε και ντουχιούντηζε ήντα θα μας εβγάλεις Γι απάκι, για λουκάνικο, για χοιρινό κομμάτι Κι από τον πύρο του βουτσού να πιούμε μια γιομάτη Κι από την μαύρη όρνιθα κανένα αυγουλάκι Κι από το πιθαράκι σου ένα κουρούπι λάδι Κι αν είναι κι απο πλιάτερο, βαστούμε και τ’ ασκάκι Φέρε πανιέρι κάστανα, πανιέρι λεπτοκάρυα Και φέρε και γλυκό κρασί να πιούν τα παλληκάρια Κι αν είναι με το θέλημα, άσπρη μου περιστέρα, Ανοίξετε την πόρτα σας, να πούμε καλησπέρα Κι ακόμα δεν τον