Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Τα άσχημα και τα αληθινά...

Ελεύθερος Τύπος, Δευτέρα, 23.06.08 :
Νέο επεισόδιο «αλά Ζωνιανά» σημειώθηκε χθες στους Μαλάδες Κρήτης, όταν σε αστυνομική επιχείρηση παρακολούθησης χασισοφυτείας που, όπως φαίνεται, στήθηκε άλλη μια φορά πρόχειρα και χωρίς οργάνωση, τρεις αστυνομικοί έπεσαν τραυματισμένοι από πυρά των χασισοκαλλιεργητών. Ενας αστυφύλακας που τραυματίστηκε στο κεφάλι μάλιστα δίνει μάχη προκειμένου να κρατηθεί στη ζωή.

Από μένα κανένα σχόλιο.

__________________________________________________________

"Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός παρά του ευεργετηθέντος αχαρίστου."
ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ

Επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά, γιατί το είδαμε κι αυτό:
Να είναι ο ΄΄αχάριστος΄΄ αυτός που ευεργετεί.
Να είναι ο ΄΄αχάριστος΄΄ αυτός που δίνει χωρίς να ζητάει πίσω τίποτα.
Να είναι ο ΄΄αχάριστος΄΄ αυτός που δεν δέχεται την σε βάρος του αδικία με αποτέλεσμα να τους χαλάει τα σχέδια.
Κόβουν στα μέτρα τους και τις λέξεις και τους ανθρώπους.
Γι΄αυτό ποτέ δεν κατάλαβαν κανένα νόημα, ούτε λέξεων, ούτε πράξεων, ούτε καν της ανθρώπινης τους ύπαρξης.
Πώς θα ζήσουν σε βάρος των άλλων και πώς θα δικαιώνουν πάντα και αυτούς που συνηθίζουν να ζουν σε βάρος των άλλων. Αυτά γνωρίζουν μόνο.
Δηλαδή δεν ζουν. Μόνο που δεν το έχουν καταλάβει.....

Τι θα τους απαντούσε αλήθεια ο Ηράκλειτος, αν τους άκουγε να αποκαλούν αχάριστους κάποιους από αυτούς που, με πολλή προσπάθεια και φιλότιμο, τους ''βγάζουν στα ανοιχτά'';;;;;;;

Αλλά τίθεται και το εξής ερώτημα: Ακόμα και αν τους απαντούσε, θα καταλάβαιναν τι τους είπε;
___________________________

Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
«Και ποια είναι η πιο αψηλή εντολή; Ν' αρνηθείς όλες τις παρηγοριές
-θεούς, πατρίδες, ηθικές, αλήθειες- ν' απομείνεις μόνος και ν' αρχίσεις να πλάθεις εσύ, με μοναχά τη δύναμή σου, έναν κόσμο που να μην ντροπιάζει την καρδιά σου.

Ποια 'ναι η πιο αντρίκια χαρά; Ν' αναλαβαίνεις την πάσα ευθύνη».

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Στίχοι ποιημάτων - τραγουδιών

Πάτησα την πέτρα που πάτησες Κάθισα στην πέτρα που κάθησες Ήπια νερό από την πηγή που ήπιες Κι όμως δε σε χόρτασα Στη δυστυχία ευτυχής Στη λάμψη της σελήνης τ΄απόβραδο έσβηνε το φως στην καινούρια μέρα που κανείς δεν ξέρει τι θα μας φέρει. Ποιος άραγε μπορεί να μας το πει αυτό; Γι΄αυτό προς τα πίσω ποτέ μην κοιτάζεις, ό,τι έγινε λέγε έχει καλώς, κοίταζε μπροστά και προχώρα και μέχρι αύριο έχει ο Θεός. Εξάλλου, τίποτα συ δεν μπορείς ν΄αλλάξεις. Κάποιος άλλος τα κανονίζει όλ΄αυτά. Σου γράφει, σου σβήνει, σου τα δίνει όλα ή τα πάντα σου παίρνει σε λίγα λεπτά. Γι΄αυτό μην ψάχνεις να βρεις εξηγήσεις, δεν υπάρχει εδώ λογική. Μόνο πρέπει να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνος σ΄αυτήν την πλάση, υπάρχουν κι άλλοι πολλοί, που πιο δυστυχείς από σένα είναι κι αν τους γνωρίσεις, τρομάζεις. Και τότε "Μες στη Δυστυχία σου αισθάνεσαι Ευτυχής". Περιέχονται στο βιβλίο ποιημάτων ΄΄Η Σιωπή του Λόγου΄΄ του Βαγγέλη Κιαγιαδάκη (Φτερόλακα). Ρέθυμνο, 2004. Πέτρα ο Λόγος Πολλές φορές σκληρός σαν πέτρα, ανελέ

''Μαντινάδα είναι η κραυγή που αφήνει μια ψυχή αρρενωπή, αλλά εξαιρετικά ευαίσθητη: Η Κρητική Ψυχή. '' ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

΄Ο,τι γραφτεί μες την ψυχή, καλό - κακό, δε σβήνει και έχει το χέρι του γραφιά, για πάντα, την ευθύνη... Μήτσος Σταυρακάκης Βάλε νερό στ΄τσι χούφτες σου κι όσο θα δεις να μείνει είναι οι χαρές που αλάργω σου εδά η ζωή μου δίνει. Ποτέ μην πάρεις δανεικά φτερά για να πετάξεις, με τα δικά σου να πετάς κι όποτε, κι όπου φτασεις... Αν βρω τ΄αθάνατο νερό δεν πίνω κι ας πεθάνω άμα δε βρεις να πιεις και συ ήντα θα ζω να κάνω... Στην αγκαλιά μου έζησες το κάθε όνειρο σου και ΄καμα ένα και πονώ που το κρατείς δικό σου... Πάντοτε σβήνει ένα κερί στον άνεμο αφημένο κι ευθύνη έχει απού ΄πρεπε να το κρατά αναμμένο... Φτερούγες κάνει η σκέψη μου κι απάνω σου τσ΄απλώνει, να σου σκεπάζει το κορμί, φως μου, να μην κρυώνει... Σπόρους του γιασεμιού θα βρω στη σκέψη να φυτέψω, να κάμω γλάστρα την καρδιά λουλούδι να σου μπέψω. Αφού δεν είναι δυνατό κοντά σου να σιμώσω, ενός ονείρου θα΄κλουθώ, να΄ρθω να σ΄αναταμώσω. Ήθελα να΄μαι θάλασσα και συ από πάνω

Η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος...

ΓΙΑΤΙ ΚΥΡΙΕ ΣΥΝΑΔΕΛΦΕ; Όταν πριν από είκοσι σχεδόν χρόνια φόρεσα τη στολή του Έλληνα Αστυνομικού, ένοιωσα περήφανος που θα μου δινόταν η ευκαιρία να κάνω και εγώ κάτι στην κοινωνία. Να προστατέψω τους συμπολίτες μου, να προσφέρω στσυς συνανθρώπους μου, να εξυπηρετήσω όσους ζητούσαν τη βοήθεια μου. Σ' αυτά τα χρόνια δε λέω ότι κατάφερα όλα όσα είχα ονειρευτεί σαν νέος. Πολλές οι αντιξοότητες, σε μια χώρα που όλοι θέλουν η Αστυνομία να επιτελεί με αυστηρότητα και στο ακέραιο το καθήκον της, ΑΛΛΑ στους άλλους . Ο καθένας εξαιρεί τον εαυτό του . Κατάφερα όμως να διατηρήσω κάτι που με περηφάνια θα κληροδοτούσα στα παιδιά μου: την ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΜΟΥ. Περπατούσα με το κεφάλι ψηλά. Όμως μεχρι στις 6-12-2008.... Τη μέρα που συνάντησες μια παρέα παιδιών που ανάμεσα τους ίσως ήταν και ο γιος μου . Ίσως πιο πίσω να ήταν και ο γιος σου . Ναι. Σου αντιμίλησαν. Ενδεχομένως να πέταξαν και μια πέτρα. Ίσως και να σε έβρισαν με τον εφηβικό τους τσαμπουκά. Και συ αντί να τους νουθετήσεις ή έστω να φύγει