''Μαντινάδα είναι η κραυγή που αφήνει μια ψυχή αρρενωπή, αλλά εξαιρετικά ευαίσθητη: Η Κρητική Ψυχή. '' ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

΄Ο,τι γραφτεί μες την ψυχή,
καλό - κακό, δε σβήνει
και έχει το χέρι του γραφιά,
για πάντα, την ευθύνη...
Μήτσος Σταυρακάκης


Βάλε νερό στ΄τσι χούφτες σου
κι όσο θα δεις να μείνει
είναι οι χαρές που αλάργω σου
εδά η ζωή μου δίνει.


Ποτέ μην πάρεις δανεικά
φτερά για να πετάξεις,
με τα δικά σου να πετάς
κι όποτε, κι όπου φτασεις...


Αν βρω τ΄αθάνατο νερό
δεν πίνω κι ας πεθάνω
άμα δε βρεις να πιεις και συ
ήντα θα ζω να κάνω...


Στην αγκαλιά μου έζησες
το κάθε όνειρο σου
και ΄καμα ένα και πονώ
που το κρατείς δικό σου...


Πάντοτε σβήνει ένα κερί
στον άνεμο αφημένο
κι ευθύνη έχει απού ΄πρεπε
να το κρατά αναμμένο...


Φτερούγες κάνει η σκέψη μου
κι απάνω σου τσ΄απλώνει,
να σου σκεπάζει το κορμί,
φως μου, να μην κρυώνει...


Σπόρους του γιασεμιού θα βρω
στη σκέψη να φυτέψω,
να κάμω γλάστρα την καρδιά
λουλούδι να σου μπέψω.


Αφού δεν είναι δυνατό
κοντά σου να σιμώσω,
ενός ονείρου θα΄κλουθώ,
να΄ρθω να σ΄αναταμώσω.


Ήθελα να΄μαι θάλασσα
και συ από πάνω γλάρος,
να΄ρχεσαι, για να δίνουμε
ο γεις τ΄αλλού μας θάρρος.
Γιώργης Κυβερνητάκης - Βραχάσι Λασιθίου


Μόνο φτερούγες τ΄αετού
βρίσκεις μετά τσι μπόρες
γιατί εκείνα τα πουλιά
πετούνε.... τέτοιες ώρες.


Ήθελα να΄σουν άνθρωπος,
μοίρα, να νοιώσεις πόνο:
εσύ να κάνεις όνειρα
και γω να στα σκοτώνω..


Ένα από τ΄άστρα του ουρανού
ας ήτανε η ψυχή σου,
κάθε βραδιά να το θωρρώ,
να ξενυχτώ μαζί σου..
(02/06/2002)


Η απουσία δεν γερνά
τα χρόνια κι αν περνούνε,
χώμα είναι και απάνω του
οι θύμησες πατούνε...
(26/01/2008)
Δικές μου - Αφιερωμένες στον πατέρα μου..


Η σκέψη σου εβλαστόσυρε,
θαρρείς πως είναι βιόλα
και εσκέπασέ ντα τση καρδιάς
τα μεσοδόκια όλα.


Κάθε που νοιώθεις μοναξιά,
φέρνε με στο μυαλό σου
και γω θα γίνομαι αστραπή
να με θωρρείς ομπρός σου.


Από μεγάλη απόσταση,
κορφή, σε καμαρώνω
κι ήθελα να΄μαι απάνω σου
ένα χαλίκι μόνο.


Αυτά που ως τώρα στη ζωή
σου προκαλούνε πόνο,
δως μου, μα γω σαφείς χαρές
θα σου γυρίσω μόνο.


Βάνω καβγά με την καρδιά
γιατί δε σ΄απαρνιέται,
λέει μου: ''πέτρα ριζιμιά
με πράμα δεν κουνιέται''.


Δε μ΄ενδιαφέρει στη ζωή
πόσο καιρό θα ζήσω,
μόνο, τη στράτα καθαρή
οπίσω μου ν΄αφήσω.


Λίγη την έχω τη χαρά,
μα τηνε καμαρώνω,
γιατί σηκώνει ανάστημα
σ΄ένα μεγάλο πόνο.


Νά΄σουν κερί, να σε βαστώ
πάντα στη μια μου χέρα
και με την άλλη να παντώ
το φύσημα τ΄αέρα.


Περνά η χαρά και ΄χω ανοιχτά,
μιλώ τση, μα δε μπαίνει
και πάει αλλού που είναι κλειστά
και στέκει κι ανημένει.


Σ΄ενα χαράκι ο αετός
τη φτιάχνει τη φωλιά ντου
μπορεί να είναι φτωχική
μ΄αετοί ΄ναι τα πουλιά ντου.


Στην καταιγίδα τση ζωής,
να μην αναστενάζεις,
μα' γω τα φύλλα τση καρδιάς
θα σου΄χω ν΄αποσκιάζεις.


Βρέξει - χιονίσει η σκέψη μου
βιόλα μου σ΄αποσκιάζει
και με τα φύλλα τση καρδιάς
τη νύχτα σε σκεπάζει.


Τον ασκιανό τση σκέψης μου
σου΄χω για να κοιμάσαι
και παραθύρι βορεινό
να μη στενοχωράσαι.


Εγώ τ΄ανοίγω τα φτερά
μόνο στι καταιγίδες
και δίνω θάρρος στα πουλιά
που χάσανε τσ΄ελπίδες.


Μπορεί να μη παντήχνουμε,
μπορεί να μη μιλούμε
μα, ώστε να ζούμε ο γεις τ΄αλλού,
χατήρι θα βαστούμε.


Λένε πως, αν ζητάς πολλά,
ποτέ σου δε θα τά΄χεις,
γι΄αυτό και γω σ΄ευχαριστώ
μονάχα που υπάρχεις.


Να μην αφήνεις, γιασεμί,
να κόβουνε τσ΄ανθούς σου,
χέρια που δεν κατέχουνε
και σπούνε τσι βλαστούς σου.


Νά΄χαν μαστόρους τα όνειρα,
θα τσι ΄φερνα μπροστά σου,
για να τους πεις πώς θα΄θελες
να χτίσουν τα δικά σου.


Τ΄ αέρα εγίνηκα δροσιά,
απού μορφή δεν έχει,
να ζω κοντά σου και κανείς
ποτέ μην το κατέχει.


Ο πλουσιότερος τση γης
είμαι και το πιστεύω,
γιατί έχω φίλους που έρχονται
κάθε που τσι γυρεύω .


Σ΄τσ΄άρχοντες μέσα μ΄έβαλες,
μοίρα κι ευχαριστώ σε
κι αν ζήσω εκατό ζωές,
τσ΄ίδιες φιλιές μου δώσε.


Φίλος λογάται δυνατός
αυτός που δε φοβάται
με τσι καημούς του φίλου ντου
να θέτει να κοιμάται.
Αφιερωμένες σε όσους ανθρώπους είναι κοντά μου σε λύπες και χαρές.


Όταν για μένα σε ρωτούν,
να λες πως είμαι εχθρός σου,
το μυστικό, πως σ΄αγαπώ,
να το κρατάς δικό σου...
Μιχάλης Στεφανάκης

Ό,τι καημός και να με βρει
και βάσανο μεγάλο
δεν έχω τόπο τη χαρά,
όντε σε δω, να βάλω.

Τα αίτια από τσ΄αφορμές
πώς να τα ξεχωρίσω,
που είσαι αφορμή του πόνου μου
και αιτία ν΄αγαπήσω.

Ώστε να στέκουν τα βουνά,
να μη σε βλάψει χάρος,
γιατί και γω θα περπατώ
με το δικό σου θάρρος.

Είμαι νοτιάς κι είσαι βοριάς,
παράκληση σου κάνω:
να με δροσίσεις, έλα εσύ
και γω να σε ζεστάνω.

Ήρθες και μου΄λειψες πολύ,
αέρα νοτικέ μου
και μάργωσα στην παγωνιά
του βορινού ανέμου.

Ήλιε που βγάνεις τόσο φως,
ο νους μου δεν το βάνει,
πως μια σου ακτίδα δεν μπορεί
τον Άδη να ζεστάνει...

Τη δύναμη τσ΄αγάπης μου
καθημερνώς τη θώρρειες
κι όμως εσύ, σε δυνατούς,
σεβντάδες, δεν εμπόρειες…
Βομβολάκης Βασίλης , Βαφές Χανίων

Μια μαντινάδα που άκουσε ο Στέλιος :Ποτέ μου δε σε σκέφτηκα
χωρίς να νοιώσω πόνο,
γιατί το ξέρω, στη ζωή
πως θα΄σαι σκέψη μόνο…(http://mantinadologos.blogspot.com)

Μοίρα δε σου ζητώ χαρές,
δεν είμαι διακονιάρης,
δώσε μου κι άλλα βάσανα
μα ότι αγαπώ μην πάρεις..

Κάποιες στιγμές, αν και κρατούν
όσο κρατάει μια σκέψη,
το πέρασμα τους, μια ζωή,
μπορεί να σημαδέψει.

Νάχε μπορεί ο άνθρωπος
να σταματά το χρόνο,
εγώ, την ώρα που γελάς,
θα σταματούσα μόνο…

Την ώρα του αποχωρισμού
μην περιμένεις δάκρυ,
δε δείχνω εγώ πόσο πονώ
μ΄ένα νερού κομμάτι...

Δυο δάκρυα από τα μάθια σου
σου 'κλεψα στ' όνειρό μου
και ξύπνησα και τα 'βρηκα
στσι άκρες των δικών μου...
(Γ. Σταυρακάκης)

Πάνω στα μαύρα ποιος μπορεί
να ξαναγράψει μαύρα,
μοίρα, δεν φαίνονται οι γραμμές
και όσες θέλεις τράβα…

Στα λίγα χρόνια τση ζωής
το μόνο που΄χω ευθύνη:
μια τιμημένη αθιβολή
πίσω μου ν΄απομείνει..

Δίχως καμιά προσπάθεια
κατάφερες να μπέψεις
την πεθυμιά και να σταθείς
στην κορυφή τση σκέψης...
(Νεκτάριος Λεουνάκης)

Γκρέμισα χίλια όνειρα
και τα΄καμα αναμνήσεις
όσα ονειρευόσουνα,
τόπο να βρεις, να χτίσεις....
(Ν.Τσαγκαράκης)

Mίλησ΄η αγάπη κι είπε ντου

του έρωτα μια μέρα:

Εσύ στ΄ τσι μπόρες χάνεσαι 
μα εγώ τσι κάνω πέρα..

Πιασμένος σε ξερό κλαδί

και η μπόρα να σιμώνει

μα έχω δυνατά φτερά

κι ας τα χτυπά και χιόνι..

Ζητώ συγνώμμη από τους δημιουργούς αυτών των υπέροχων μαντινάδων που δεν ξέρω ποιοι είναι για να αναφέρω το όνομα τους.