Στίχοι ποιημάτων - τραγουδιών

Πάτησα την πέτρα που πάτησες

Κάθισα στην πέτρα που κάθησες

Ήπια νερό από την πηγή που ήπιες

Κι όμως δε σε χόρτασα

Στη δυστυχία ευτυχής

Στη λάμψη της σελήνης

τ΄απόβραδο έσβηνε το φως

στην καινούρια μέρα

που κανείς δεν ξέρει τι θα μας φέρει.

Ποιος άραγε μπορεί να μας το πει αυτό;

Γι΄αυτό προς τα πίσω ποτέ μην κοιτάζεις,

ό,τι έγινε λέγε έχει καλώς,

κοίταζε μπροστά και προχώρα

και μέχρι αύριο έχει ο Θεός.

Εξάλλου, τίποτα συ δεν μπορείς ν΄αλλάξεις.

Κάποιος άλλος τα κανονίζει όλ΄αυτά.

Σου γράφει, σου σβήνει,

σου τα δίνει όλα

ή τα πάντα σου παίρνει σε λίγα λεπτά.

Γι΄αυτό μην ψάχνεις να βρεις εξηγήσεις,

δεν υπάρχει εδώ λογική.

Μόνο πρέπει να ξέρεις

ότι δεν είσαι μόνος σ΄αυτήν την πλάση,

υπάρχουν κι άλλοι πολλοί,

που πιο δυστυχείς από σένα είναι

κι αν τους γνωρίσεις, τρομάζεις.

Και τότε

"Μες στη Δυστυχία σου αισθάνεσαι Ευτυχής".

Περιέχονται στο βιβλίο ποιημάτων ΄΄Η Σιωπή του Λόγου΄΄ του Βαγγέλη Κιαγιαδάκη (Φτερόλακα). Ρέθυμνο, 2004.

Πέτρα ο Λόγος

Πολλές φορές

σκληρός σαν πέτρα,

ανελέητος σαν πέτρα

ο Λόγος.

Κι οι δυο πληγώνουν.

Όμως του λόγου οι πληγές

δε θεραπεύονται,

αιμοραγούν συνέχεια

και στο τέλος κακοφορμούν.

Μπορεί η πέτρα

να κτίζει παλάτια

ακόμα και την πύλη του παραδείσου.

Μα, μ΄ένα μόνο

μικρό λόγο

τα πάντα γκρεμίζονται

και χάνονται και στην κόλαση κατρακυλούν.

Βαρύς και σκληρός σαν την πέτρα

ανελέητος σαν πέτρα

ο Λόγος.

Περιέχεται στο βιβλίο ποιημάτων ΄΄Στις Μοναξιές του Ονείρου΄΄ του Βαγγέλη Κιαγιαδάκη (Φτερόλακα). Ρέθυμνο, 1999.

____________________________

Συχνά ρωτώ

Στίχοι: Γιάννης Ψαρουδάκης

Συχνά ρωτώ τον άνεμο, τον ήλιο, το φεγγάρι σε ποια αγκαλιά, σε ποιο φιλί, σε ποιων ματιών τη χάρη

Να σεργιανάς, να χάνεσαι να λες, ν' απολογάσαι κι όταν μονάχη σου βρεθείς λιγάκι αν με θυμάσαι..

Συχνά ρωτώ τα κύματα που αλαργοταξιδεύουν μήνυμα αν έχουν ή γραφή,

μα εκείνα μ' αγριεύουν

Κι όταν σε βρούνε μάτια μου, μη δώσεις το χαμπέρι, πως άλλο πια δε μ' αγαπάς,

πως άλλο βρήκες ταίρι

Κι όλοι μου λένε: ''τα βουνά μόνο δεν αλαργεύουν, του έρωτα οι χάρες κι οι καημοί μαραίνονται και φεύγουν''..

Μα εγώ τους λέω: ''Ψέματα, Ψέματα μη μου λέτε'' πως: ''δεν αλλάζουν οι καιροί κι η αγάπη δε ξεχνιέται''..

_____________________________

Το γράμμα του νάυτη

Στίχοι: Λουδοβίκος των Ανωγείων

Φύγαμε από το Ντουμπάι για Γαλλία, δυο λάμδα θέλει τώρα η Γαλλία ή ένα;

Από σωστογραφία άστα, μα τις ψιλές και τις δασείες δεν τις αποχωρίζομαι με τίποτα.

Μια νύχτα τις είδα στον ύπνο μου, σαν γυφτάκια ξυπόλητα, με λαδωμένα μαλλιά και τρόμαξα και μια υπογεγραμμένη, από τότε τη μνημονεύω κι αυτή. Όσο για τις περισπωμένες, άμα ταιριάζει κάνω το χρέος μου.

Στο σαλόνι μας έχουμε τρεις μύγες: Τη Μυρτώ, τη Ζανέτ και τον Κορνήλιο, τρώνε ζάχαρη και γάλα. Καμιά φορά τις συναντάω στο διάδρομο και κάνω πως δεν τις βλέπω.

Τώρα θα ήθελα να είμαι στην Ομόνοια, να 'χει πολλή ζέστη, πολύ καυσαέριο, πολύ κόσμο στη στάση και το λεωφορείο να μη φαίνεται. Κι όταν κάποτε θα έφτανα στους Αμπελοκήπους θα αγόραζα ψάρια, χόρτα και σιταρένιο ψωμί κι Άγιος ο Θεός....

....Ήθελα να 'ξερα δεν είστε ευτυχισμένοι;.....

Πήρα ένα γράμμα από τη μάνα μου και όλο τα ίδια μου γράφει.

Το διάβασα πολλές φορές κι ένας νέος ναύτης με πλησίασε: ''Καπετάν Μανώλη, από τη μάνα σου είναι το γράμμα;''

''Ναι, από τη μάνα μου''

''Δώσε μου να το διαβάσω''

______________________________

Μικρή πατρίδα

Στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά, τα χρόνια μου είχαν ρίζες ήταν δέντρα που τα 'ντυσε με φύλλα η καρδιά και τ' άφησε ν' ανθίζουν μες την πέτρα.

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά, οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν δάση, οι φίλοι μου φεγγάρια ήταν νησιά που δίψασε η καρδιά μου να τα ψάξει.

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ, η νύχτα εσύ, το όνειρο της μέρας, μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή, η γη μου εσύ, ανάσα μου κι αέρας.

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά, ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει, σε όνειρα σ' αισθήματα υγρά, το μυστικό τον κόσμο ν' ανασάνει.

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ, η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας, μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή , η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας....

___________________________

Το καλοκαίρι

Στίχοι: Γιώργος Μουκίδης

Το τελευταίο δειλινό, το τελευταίο μου απόγευμα με σένα είναι παράξενο, θολό, είναι σαν ψέμα..

Tι να μου κάνει ο,τι κι αν πιώ, τι να μου κάνει ένα φιλί κι ένα τσιγάρο, εγώ εσένα αγκαλιά θέλω να πάρω..

Αυτό το καλοκαίρι θα χαθεί, μες τη βροχή και τ' όνειρο που είδες δε θα βγεί: εμείς μαζί.

Το τελευταίο δειλινό, το τελευταίο μου απόγευμα μαζί σου, θέλω η θάλασσα να πάρει τη μορφή σου..

Έφυγες τόσο ξαφνικά κι εγώ θυμήθηκα το πρώτο μας το βράδυ κι ήρθανε δάκρυα ξανά, μες το σκοτάδι.

Αυτό το καλοκαίρι θα χαθεί, μες τη βροχή και τ' όνειρο που είδες δε θα βγεί: εμείς μαζί.....

__________________________